Wat als je huisdier kanker krijgt? Het verhaal van Marley.
Je wilt er als baasje niet aan denken, maar toch overkwam het Nicole: haar hond Marley kreeg kanker. Tijdens Pet Cancer Awareness maand vragen we aandacht voor kanker bij huisdieren en staan we stil bij de impact die deze ziekte heeft op dieren en hun baasjes. Nicole vertelt hoe het was om dit zelf mee te maken.

Een bijzondere band
Al haar hele leven is Nicole dol op Duitse Herders. Ze groeide op met de hond van haar tante en vanaf dat moment had ze een bijzondere band met het ras. “Vanaf kleins af aan heb ik gezegd: als ik later groot ben, wil ik een Duitse herder.” In 2019 komt Marley in haar leven. Een herplaatser die bij Nicole haar gouden mandje vond nadat haar vorige baasje niet meer voor haar kon zorgen.

De diagnose
In februari 2024 wandelt Marley door het hoge gras als ze ineens begint te hinken. In eerste instantie zoekt Nicole er niet veel achter. “Ik dacht dat ze zich verstapt had. Ze heeft twee of drie dagen gehinkt en toen was het over, dan denk je dat het wel mee zal vallen.” Een paar weken later ontdekt Nicole een bult op Marley’s poot. Ze neemt haar mee naar de dierenarts waar een röntgenfoto wordt gemaakt. “Toen zei mijn dierenarts: dit is niet goed…”
In eerste instantie werd gedacht aan een osteosarcoom, een agressieve vorm van botkanker. “Ik mocht absoluut niet googlen wat het was. Maar de dierenarts vroeg: wil je er wat aan doen? Ik zei ja.”
“Ze was net vijf toen ik haar ophaalde. Een hele mooie hond!” Nicole en Marley bouwen een hechte band met elkaar op. “We hebben heel veel samen gedaan. We gingen altijd op vakantie samen - kamperen. Ik voelde me heel veilig in mijn tent als zij erbij was. Ik nam haar ook altijd mee naar de tennis op zaterdag en ze lag onder mijn bureau te slapen als ik aan het werk was. Ik zag haar, tenzij ik naar mijn werk was, 24 uur per dag.”
“Toen zei mijn dierenarts: dit is niet goed…”
Marley werd doorverwezen naar de Universiteitskliniek voor Gezelschapsdieren in Utrecht waar Marley uitgebreid werd onderzocht. Het bleek niet om een osteosarcoom te gaan, maar om een secundaire tumor die ergens anders vandaan kwam, met een uitzaaiing in de longen.
“Ik kon ervoor kiezen om niets te doen of met medicatie te starten. Er was geen garantie of het zou werken of niet.” Aan de medicatie hangt ook een prijskaartje, maar Nicole is vastbesloten. “Ik had gelukkig een leuk spaarpotje, en als het had betekend dat ik niet op vakantie had gekund - dan had ik dat ook gedaan.”

Onzichtbare ziekte
De medicatie lijkt aan te slaan. Als ze 1,5 maand na de diagnose weer op controle gaan in Utrecht, ziet het er goed uit. “De bult op de poot was niet groter, de tumoren in de longen waren niet groter. Als je het bloedbeeld zag dan zou je denken dat je een gezonde hond voor je neus had.”
Als Nicole erop terugkijkt, vindt ze het eigenlijk heel bizar. De ziekte was bijna onzichtbaar - van buiten was Marley gewoon een vrolijke, speelse en actieve hond. “Niemand merkte dat ze ziek was. Als ik die bult niet had gezien, dan had ik het gewoon niet gemerkt.”
Maar in juli verandert de situatie. Tijdens een bezoek aan de dierentuin heeft Marley een vreemd moment waar haar ogen wegdraaien en ze even wankel en duizelig lijkt. Een paar dagen later maakt ze een uitglijder op de trap.
“Vanaf dat moment eigenlijk is het steeds slechter gegaan.” Nicole annuleert haar vakantie naar Frankrijk en besluit de geplande controle in Utrecht naar voren te halen.
“Als ik die bult niet had gezien, dan had ik het gewoon niet gemerkt.”
“De bloedwaarden waren nog steeds goed, maar ze hadden ook wel gezien dat de bult op de poot groter was geworden.” Er worden nieuwe foto’s gemaakt en Nicole’s angst wordt bevestigd. “De dierenarts zei: Ga genieten, maar maak geen plannen meer voor de lange termijn.”

Het is tijd
In de periode die volgt gaat het op en af met Marley’s gezondheid. “We gaan 's avonds naar bed en er is niets aan de hand, ‘s ochtends word ik wakker en loopt ze weer ongelofelijk mank.” Die ups en downs maken het lastig. Hoe bepaal je wanneer het niet langer gaat?
“De oncologe in Utrecht zei: Geef elke dag een cijfer. Houd een dagboek bij hoe het gaat met eten, met spelen etc. Op het moment dat je vier keer per week een onvoldoende moet geven, dan moet je toch gaan nadenken. Die tips hebben me enorm geholpen.”

Terwijl Nicole met Marley geniet van een kampeervakantie in Nederland, ziet ze Marley verder achteruit gaan. “Het werd erger en erger. Niet meer willen lopen, niet meer blij, niet meer willen eten - ook geen echt lekkere dingen meer. Normaal stond ze ‘s ochtends altijd meteen op en wilde naar buiten om te plassen, nu bleef ze gewoon liggen. Toen heb ik gezegd: het is tijd”.
Haar eigen dierenarts is thuis langs gekomen en op vrijdag 30 augustus is Marley rustig ingeslapen. “Ze heeft eerst dat slaapprikje gehad en is bij mij gaan liggen. Toen is ze gegaan.”

2 maanden later
Op de vraag hoe het nu met haar gaat, schudt Nicole haar hoofd. “Ik las ergens dat de gemiddelde rouw om een dier 8,5 maand is. Mensen met een huisdier begrijpen dat, mensen zonder huisdier snappen niet wat voor band je hebt. Marley was mijn maatje, mijn beschermer, mijn schaduw, mijn alles.” Het zijn de kleine dingen die Nicole het meest mist.
“Marley was mijn maatje, mijn beschermer, mijn schaduw, mijn alles.”
“Als ik thuis kwam, dan kwam ze omhoog en stak ze altijd haar kop over de vensterbank. De eerste keer dat je weer thuiskomt kijk je… Maar ze is er niet meer… En afgelopen weekend heb ik dan eindelijk de kussens uit de kamer opgeruimd en haar halsband en riem. Dat zijn gewoon moeilijke momenten.”
Nicole is dankbaar voor de steun in deze moeilijke periode. “Ik ben zo blij met mijn dierenarts maar ook hoe ze in Utrecht het hele proces begeleid hebben.” Nicole laat een kaartje zien dat ze kreeg na het overlijden van Marley. “Deze kreeg ik van Utrecht. Een handgeschreven kaart, waar zie je dat nou nog?”
Ook in haar persoonlijke omgeving leven mensen met haar mee. “In augustus zijn we met een groepje bij elkaar gekomen om te lunchen en ook om Marley nog te zien, want ze wisten dat het niet goed ging. Zij zijn bij het hele proces betrokken geweest, vanaf het eerste moment eigenlijk. Iemand had zo’n polaroid cameraatje meegenomen en heeft iedereen op de foto gezet met Marley. Ja, mensen missen haar...”
“Ik had niet meer voor Marley kunnen doen.”
Het gemis is groot en het verdriet zal moeten slijten, maar één ding weet Nicole zeker: “Ik had niet meer voor Marley kunnen doen.”
Aan andere baasjes die dit meemaken met hun huisdier wil ze meegeven: “Ga altijd naar de dierenarts bij bultjes of bijvoorbeeld wondjes die slecht genezen. Overleg met hen wat er mogelijk is, natuurlijk altijd binnen jouw eigen financiële mogelijkheden. Er kan tegenwoordig zoveel. En kijk naar de goede momenten. Zolang de hond vrolijk is, goed eet en speelt, dan kun je nog een hoop samen ondernemen.”